Uwaga! Poniższe informacje mają charakter edukacyjny i nie stanowią zaleceń medycznych. Przed podjęciem jakichkolwiek działań związanych ze zdrowiem, należy skonsultować się z lekarzem lub odpowiednim specjalistą.

Czym są przedmiesiączkowe zaburzenia dysforyczne?

Najprościej mówiąc – jest to dużo cięższa forma zespołu napięcia przedmiesiączkowego (PMS), jednak nasilenie objawów jest tak duże, że uniemożliwiają one normalne funkcjonowanie. Do objawów PMDD należą między innymi drażliwość, brak nadziei, smutek, lęk czy też bóle piersi lub trudności z koncentracją, które pojawiają się do dwóch tygodni przed rozpoczęciem miesiączki. Od kobiet, które zmagają się z przedmiesiączkowymi zaburzeniami dysforycznymi można usłyszeć: “nie mam siły żyć”, “nie kontroluję swoich emocji” czy też “wszystko mnie wkurza”. Jeśli w tym opisie odnajdujesz siebie, zgłoś się o pomoc, ponieważ to nie jest Twój “urok”, a realny problem.

Co powoduje przedmiesiączkowe zaburzenia dysforyczne?

Cykliczne zmiany poziomu hormonów są całkowicie naturalne – to one umożliwiają owulację, a następnie miesiączkę. Jednak organizm kobiet z PMDD jest na te zmiany nadwrażliwy. Przedmiesiączkowe zaburzenia dysforyczne wynikają z reakcji mózgu na spadek poziomu estrogenu i progesteronu, który rozpoczyna się zaraz po owulacji (około 14. dnia cyklu) i osiąga najniższe wartości tuż przed menstruacją. Dlatego objawy PMDD pojawiają się od tygodnia do dwóch przed miesiączką i ustępują niedługo po rozpoczęciu krwawienia. Aktualne hipotezy wskazują, że obniżenie poziomu tych hormonów wpływa na zaburzenia w równowadze serotoniny – neuroprzekaźnika odpowiedzialnego za poczucie szczęścia. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat potencjalnych przyczyn i czynników ryzyka występowania PMDD, zapraszamy do zakładki “przyczyny i czynniki ryzyka”

U kogo występuje PMDD?

PMDD może się pojawić już u nastolatek i trwa do menopauzy. Objawy ustępują na czas ciąży z racji zaniku cyklu miesiączkowego, jednak po urodzeniu dziecka mogą wrócić ponownie. U kobiet, które zmagają się z PMDD, istnieje podwyższone ryzyko wystąpienia depresji poporodowej, dlatego przy planowaniu dziecka, uważnie się obserwuj i nie bój się prosić o pomoc, jeśli będzie ona potrzebna.

Gdzie szukać pomocy?

Najlepiej będzie, jeśli skonsultujesz się z zaufaną lekarką lub lekarzem. Może to być lekarz rodzinny, psychiatra lub ginekolog – wybierz osobę, do której masz pełne zaufanie. Oni pomogą ustalić Ci plan leczenia i w razie potrzeby zalecą konsultację z lekarzem innej specjalizacji. Jeśli czujesz się komfortowo, aby porozmawiać o swoich podejrzeniach z przyjaciółmi lub rodziną, zrób to! Pamiętaj, że PMDD nie jest Twoją winą, a Twoi bliscy mogą Ci pomóc spojrzeć z dystansu na swoją sytuację i dostrzec objawy, które Tobie mogły umknąć. Jeśli podejrzewasz u siebie PMDD, zalecamy regularnie kontrolować swoje objawy (na przykład przy użyciu dziennika dostępnego na stronie), aby zobaczyć, czy są one powiązane z cyklem miesiączkowym.